بررسی اثر مدل های ساده و پیچیده یادگیری حرکتی روی عملکرد اندام فوقانی بیماران دچار facioscapulohumeral muscular dystrophy حین فعالیت های روزمره

مقدمه: عمده مشکل بیماران دیستروفی انجام فعالیتهای روزمره می باشد که به دلیل ضعف عضلات اندام فوقانی موجب وابستگی آنها می گردد. هدف توانبخشی این بیماران افزایش کارایی اندام فوقانی در جهت ایجاد استقلال در زندگی شخصی است. در این مطالعه اثر یادگیری حرکتی روی کارایی اندام فوقانی بررسی شد. روش کار: دو مطالعه مختلف برای بررسی اثر یادگیری حرکتی و پیچیدگی مدل یادگیری روی عملکرد اندام فوقانی طراحی و دو مدل ساده و پیچیده حرکتی براساس عمل نوشیدن شبیه سازی گردید. در مطالعه اول 7 بیمار fshd) facioscapulohumeral muscular dystrophy) و 7 داوطلب سالم شرکت کردند. عملکرد اندام فوقانی با ثبت الکترومیوگرافی (emg) عضلات biceps و brachioradialis، شتاب حرکت، flexion آرنج، flexion و abduction شانه، مدت زمان اجرا و زمان واکنش (rt ،reaction time) عمل شبه نوشیدن قبل و بعد از 30 دقیقه تمرین مدل پیچیده ارزیابی شد. مطالعه دوم با مدل ساده یادگیری و با همکاری 6 داوطلب سالم و 6 بیمار fshd دیگر انجام گردید. به استثنای ثبت emg عضلات triceps و deltoid به جای brachioradialis سایر متغیرها مشابه آزمایش اول بود. یافته ها: هر دو مطالعه نشان دادند که بیماران fshd در مقایسه با داوطلبان سالم مقادیر بیشتری را برای همه متغیرها به استثنای flexion شانه و rt دارا می باشند در حالی که یادگیری مدل پیچیده فقط موجب کاهش emg براکیورادیالیس (p<0.01) و rt با (p<0.01) در گروه fshd گردید. تمرین مدل ساده موجب تغییرات معنی دار تمام متغیرهای گروه fshd، به استثنای flexion شانه، به طرف مقادیر طبیعی گروه کنترل گردید. نتیجه گیری: تغییر در متغیرها به طرف مقادیر طبیعی نشان داد که یادگیری حرکتی می تواند در بهبود عملکرد اندام بیماران fshd موثر باشد و استفاده از یک مدل ساده یادگیری موثرتر است.